Ας πούμε ότι πάω σε έναν όροφο δημόσιας υπηρεσίας αύριο, όπου δουλεύουν είκοσι άτομα. Οι δεκαοκτώ ξύνονται και μόνο δύο κορόιδα δουλεύουν φιλότιμα, εξυπηρετώντας τον κόσμο. Γίνομαι έξαλλη, έχω βύσμα τον πρωθυπουργό, τον Στρος Καν, κάποιον μεγάλο, τέλος πάντων κάποιον, και πάω και τους «δίνω»: «Υπηρεσία τάδε, τμήμα τάδε, γραμματεία τάδε, δύο φουκαράδες βγάζουν τη δουλειά, οι υπόλοιποι παίζουν Φάρμβιλ ή λείπουν».
Την άλλη μέρα, πάω στον ίδιο όροφο και πραγματικά έχουν απολυθεί δεκαοκτώ άνθρωποι και έχουν μείνει μόνο δύο. Αλλά κανένας από τους δύο δεν είναι αυτός που πραγματικά δούλευε, ενώ οι υπόλοιποι ξύνονταν! Πώς κι έτσι; Απλώς το γραφείο του μεγάλου έδωσε την εντολή «να ξεκουμπιστούν οι δεκαοκτώ στους είκοσι ΤΩΡΑ».

Ποια λέξη κάνει περισσότερο «τζιζ» στο Ελληνικό Δημόσιο; Δεν είναι η «μονιμότητα», όπως νομίζαμε. Είναι η λέξη «αξιολόγηση». Οποιοσδήποτε υπαινιγμός για το πώς κάνει ένας υπάλληλος τη δουλειά του θεωρείται χυδαία βρισιά. Είναι προτιμότερο να πέσει ο πέλεκυς των περικοπών, ακόμα και των απολύσεων, επί χρησίμων και αχρήστων, παρά να επιβραβευτούν οι αποτελεσματικότεροι σε κάθε πόστο. Μαζί με τους καλύτερους θα εντοπιστούν και οι χειρότεροι. Και αυτό δεν το θέλει κανείς από τους «μαζί τα φάγαμε».
Δεν είναι καθόλου δύσκολο να αξιολογηθεί ένας εργαζόμενος σήμερα: έτσι πορεύεται ο ιδιωτικός τομέας κάτι αιώνες τώρα. Αλλά και ο δημόσιος, σε όλες τις «κανονικές» χώρες. Με ασφαλή, δοκιμασμένα και σύγχρονα συστήματα, όπου αξιολογείται κανείς, τόσο από τους προϊσταμένους όσο και από τους συναδέλφους του, όσο και από... τον εαυτό του. Χωρίς υστερίες και παράνοιες. Χωρίς κυνήγι μαγισσών. Χωρίς τον βρόχο της χρονολογικής επετηρίδας, που εγγυάται ότι ακόμα κι ένα χάμστερ αν προσληφθεί στο Δημόσιο σήμερα, σε τάδε χρόνια από τώρα θα γίνει προϊστάμενος λόγω αρχαιότητας.

Είναι ένα θέμα. Ας το «αξιολογήσει» κανείς όπως νομίζει...

Πηγή: http://www.ethnos.gr/