Αυτή την ώρα που προσπαθώ να αποτυπώσω τις σκέψεις μου ειλικρινά,δυσκολεύομαι να βρω την άκρη του νήματος,κοινώς αγνοώ από που να αρχίσω και που να τελειώσω.Σε αυτό το ιστολόγιο, οι αναρτήσεις γράφονται πάντα σε τρίτο πρόσωπο, όμως για σήμερα κάνω την εξαίρεση και γράφω σε πρώτο,γιατί όπως οι χιλιάδες φίλοι του Παναιτωλικού, αισθανόμαι κι εγώ την ομάδα με έμβλημα τον Τίτορμο κομμάτι του εαυτού μου,γιατί έτσι απλά, είναι!Δε θέλω να ξεκινήσω με τα διθυραμβικά σχόλια που αρμόζουν στην ημέρα, αλλά θα πάω λίγο πίσω στο χρόνο.Παιδάκι των πρώτων τάξεων του δημοτικού, αρχές δεκαετίας του '90, περνούσα με τον πατέρα μου έξω από το γήπεδο, το ελαιστόσιο του Βελή, όπως διάβασα και έμαθα αργότερα και του εξέφρασα την επιθυμία να με πάει μια Κυριακή στο γήπεδο,όπερ και εγένετο. Ο αγωνιστικός χώρος χωμάτινος, οι παίκτες με τα μπλε και κίτρινα ήταν οι "δικοί μας", κόσμος και το όνομα ΠΑΝΑΙΤΩΛΙΚΟΣ στα χείλη όλων.Αυτό ήταν,μαγεύτηκα!Τι κι αν η ομάδα έπαιζε στη Γ εθνική, τι κι αν δεν είχε τη λάμψη και του τίτλους κάποιας ομάδας από το ΠΟΚ,οι ιστορίες που άκουγα στις συνάξεις συγγενών στο σπίτι έπαιρναν σάρκα και οστά.Ώστε εδώ μεγαλούργησε ο Γάλλος, εδώ 'επαιξε κάποτε ο Παναιτωλικός στην Α' Εθνική,εδώ πρωταγωνιστούσε κάνοντας τις εφημερίδες της Αθήνας να υποκλίνονται στον κόσμο και το αστείρευτο ταλέντο γηγενών και όχι μόνο παικτών.Τα χρόνια περνούσαν, ο Παναιτωλικός βολόδερνε στις μικρές κατηγορίες, όμως ήταν ένα από τα μόνιμα θέματα συζήτησης με τους φίλους, που παίζαμε ώρες ατέλειωτες στις αλάνες της πόλης.Μαζί αρχίσαμε να ψάχνουμε την ιστορία του, τι να σημαίνει άραγε αυτό το Γ.Φ.Σ. πλάι στο όνομα Παναιτωλικός;Kι οι μεγαλύτεροι μας έλεγαν για τις νυχτερινές σχολές που είχε ιδρύσει ο Φιλεκαπιδευτικός Σύλλογος προσφέροντας γνώση και κοινωνική καταξίωση στους μαθητές τους, φαινόμενο μοναδικό στον ελληνικό αθλητικό χώρο και όχι μόνο.Ξεκινήσαμε να διαβάζουμε την ιστορία του Συλλόγου και νιώθαμε σαν να ήμαστε παρόντες, στην ιδρυτική διακήρυξη της 9ης Μαρτίου του 1926, σαν να βλέπαμε τον προπονητή που περίμενε με τη φανέλα στο χέρι τους ποδοσφαιριστές λίγο πριν την έναρξη του παιχνιδιού,που έφταναν στο γήπεδο,τρέχοντας από τις δουλειές τους για να αγωνιστούν, με μόνη ανταμοιβή το ζεστό χειροκρότημα των φιλάθλων, σαν να μοιραζόμαστε κι εμείς το λιγοστό ψωμί που έπαιρναν μαζί τους οι φίλοι του Παναιτωλικού στις δύσκολες γα την εποχή μετακινήσεις σε εκτός έδρας παιχνίδια. Στο μεσοδιάστημα ο Πανιατωλικός είχε δημιουργήσει μια ταλαντούχα,επαγγελματική ομάδα, που το 1997 χύπησε την πόρτα της Α' Εθνικής,όμως δε χωρούσε στα σχέδια του παραποδοσφαίρου κι η γιορτή του Άργους μετατράπηκε σε τραγωδία. Θλιβερά επεισόδια στο τελευταίο παιχνίδι με την Ελευσίνα κι η ομάδα άρχισε να παίρνει ξανά την κατιούσα,Β-Γ-Δ Εθνική, δρομολόγιο άγονο,αλλά δυστυχώς οικείο. Κι όμως όλα αυτά τα χρόνια στις παρέες και τις συζητήσεις μας ο Παναιτωλικός καταλάμβανε μεγάλο μερίδιο, συζητήσεις που διακατέχονταν από μελαγχολία και απορία,γιατί δεν μπορεί να ορθοποδήσει αυτή η ομάδα με τόσο κόσμο να τη λατρεύει.Πηγαίναμε σε γήπεδα χωράφια της Γ και Δ Εθνικής και αδημονούσαμε να έρθει η μέρα που όλα αυτά θα είναι παρελθόν,σαν να ζούσαμε ένα άσχημο όνειρο και περιμέναμε κάποιος να μας ξυπνήσει. Κι αυτός ο κάποιος ήταν τελικά ο κ. Κωστούλας, που τόλμησε να επενδύσει σε μια ομάδα σύμβολο μεν, αλλά ουσιαστικά διαλυμένη. Κι οι ελπίδες και τα όνειρά μας  βρήκαν τροφή ξανά. Όμως και πάλι,παρά την αναδιοργάνωση, ο Παναιτωλικός βάλτωνε στη Γ Εθνική. Δε θα ξεχάσω ποτέ, ένα κυριακάτικο απόγευμα του 2009,που όντας σε αγγαρεία στα μαγειρία ενός στρατοπέδου, κάπου στη μέση του Αιγαίου,είχα συντονιστεί στην Έρα Σπορ ακούγοντας το παιχνίδι του Παναιτωλικού με την Πρέβεζα. Οι υπόλοιποι φαντάροι με πείραζαν όταν ακούσαμε το γκολ της Πρέβεζας λίγο πριν το τέλος και μου ευχόντουσαν "περαστικά" σαφώς περιπαιχτικά. Όμως τη μεγάλη απογοήτευση της ημέρας εκείνης, που πίστεψα ότι ήταν η ταφόπλακα του Παναιτωλικού, διαδέχτηκε η ανείπωτη χαρά του μπαράζ της Ν. Σμυρνής. Την ώρα που ο Παλαιλόγος σηκωνόταν να πάρει την κεφαλιά και να στείλει την μπάλα στα δίχτυα, 10 χιλιάδες κόσμου στο γήπεδο και  χιλιάδες φίλοι του Παναιτωλικού ανά τον κόσμο, σηκωνόντουσαν μαζί του και πέταγαν στον 7ο ουρανό. Η αρχή της μεγάλης επιστροφής ήταν γεγονός.Ελάχιστα δευτερόλεπτα μετά την επίτευξη αυτού του τέρματος, βρέθηκε δίπλα μου ενας κύριος γύρω στα 75 ο οποίος έκλαιγε με λυγμούς από τη συγκίνηση και γυρνώντας προς το μέρος μου είπε "να είσαι πάντα περήφανος που είσαι Παναιτωλικός παιδί μου"!Ανατρίχιασα σύγκορμος. Και φτάνουμε στο σήμερα. Ο Παναιτωλικός έφτασε επιτέλους εκεί που του αρμόζει, μέσα από μια πορεία 34 ετών γεμάτη από πίκρες και απογοητεύσεις.Όλοι μας νιώθουμε βαθειά δικαίωση, που όλα αυτά τα χρόνια κάναμε υπομονή, δίνοντας μεγάλο μέρος της ενέργειας, του χρόνου και των οβολών μας για την ιδέα μας, για τον πρεσβευτή της Αιτωλοακαρνανίας που μας κάνει να φουσκώνουμε από περηφάνεια. Μπορεί να ακούγεται κλισέ όμως ναι ο Παναιτωλικός είναι ιδέα. Μπορεί να είναι Π.Α.Ε. και να λειτουργεί με ιδωτικοοικονομικά κριτήρια, διαφορετικά δε θα υπήρχε, όμως η ανιδιοτελής και άδολη αγάπη του κόσμου, που τον πήρε στην αγκαλιά του και σήμερα τον παραδίδει ελεύθερο να πετάξει στον ουρανό μεγάλων επιτυχιών είναι αυτή που του δίνει ζωή. Ο Παναιτωλικός συμβολίζει την αγάπη μας για τη μάνα γη της Αιτωλοακαρνανίας, τις παιδικές μας αναμνήσεις, την ανάγκη να φωνάξουμε παρών σε μια χώρα που χρεοκοπεί ηθικά και οικονομικά. Ο Παναιτωλικός δείχνει το δρόμο σε όσους πιστεύουν ότι ο δρόμος για την κορυφή του Ολύμπου μπορεί να κατακτηθεί με αγώνα και πόνο,αλλά με θεμιτά μέσα. Και παραφράζοντας ένα στίχο του Ελύτη τολμώ να πω, ο Παναιτωλικός είναι το άλλο πρόσωπο της Υπερηφάνειας.
Φαντάζομαι ότι όλοι οι φίλοι του Παναιτωλικού έχουν να διηγηθούν προσωπικές εμπειρίες,βιώματα που αφορούν την ιστορική αυτή ομάδα,γιατί ο Παναιτωλικός είναι ο καθένας μας ξεχωριστά,αλλά κυρίως όλοι μαζί!

Υ.Γ. Η σημερινή ατμόσφαιρα στο γήπεδο ήταν πραγματικά συγκλονιστική...Μικροί, μεγάλοι, παλαιότεροι και νεότεροι, όλοι ένα με τον ΠΑΝΑΙΤΩΛΙΚΟ Γ.Φ.Σ. Συγχαρητήρια σε όλους,διοίκηση, κόσμο,παίκτες, τεχνικο επιτελείο. Και επειδή μέσα στη χαρά,δεν πρέπει να ξεχνάμε, οφείλουμε ένα μγάλο ευχαριστώ και στον κ. Νταλακούρα, που έστησε εξ αρχής την ομάδα και την παρέδωσε άρτια στον καθόλα άξιο κ. Τεννέ.